Dönmeyi Düsünmediler...


Şehitler Ölmez………

ŞEHİTLER ÖLMEZ………..

30 Ağustos 2008 günü şehit aileleriyle yemek yedik. Hepsinin ayrı ayrı öyküleri ayrı ayrı acıları vardı. gösterdi. O gün masada karşımda 1999’ da şehit düşen bir astsubayın eşi ve şuan 11 yaşında olan kızı Aleyna, solumda bir kolunu vatan uğruna kaybeden bir uzman çavuş ve eşi sağımda ise evladını vatana vermiş bir anne vardı. İlk dakikalar konuşacak konu bulamadık desem yeridir. Acıları tazelemek istemiyorduk tabiî ki…Klasik tanışma faslından sonra küçük kıza takılmaya başladım derken sıcacık bir ortam oluştu. Laf döndü dolaştı yine herkesin kendi öyküsüne geldi. Uzman çavuşumun elini koparan hain bir bombaydı… Küçük Aleyna’nın babasını alan götüren koca dalgalardı… Karacı astsubayı eşinden ayıran kalleş mayın tuzağıydı…..…..
Bunları gazetelerden okumak, haberlerden dinlemek her ne kadar bizi çok üzse de; acıyı çekenlerin dilinden dinlemek insanı gerçekten kahrediyor. O her biri ayrı bir dram olan şehadet öyküleri insanı tarifi imkansız şekilde etkiliyor, kahrediyor ama onların da dediği gibi ateş düştüğü yeri yakar…
Eşim küçük kızıma o gün ‘’ Efendim babacığım’’ dememek için büyük gayret gösterdi. Küçük Aleyna üzülmesin diye.. Onun her ne kadar ‘’bir çocuk sokakta, parkta, okulda baba dediğinde’’ yüreği acıyorsa da biz elimizden gelen titizliği göstermeye çalıştık ama
o ve o’nun gibi şehit çocuklarının her zaman bir yanı buruk olacak biliyorduk…..
Onları otobüslerine bindirip uğurlarken minicik bir kız çocuğu elinde şanlı bayrağımızı sallayarak her gün haberlerde duyduğu tarzda ‘’Şehitler ölmez, Vatan Bölünmez’’ diye bağırmaya başladı. İki adım arkamda yürüyen ve daha geçen yıl fidanını vatan toprağına veren anaların anası gözünden süzülen birkaç damla yaşla ‘’Yavrum belki şehitler ölmez ama gencecik yaşta toprağı başlarına çekerler ‘’ deyiverdi. Bu anaya ne diyebilirdik …?
Onu nasıl teselli edebilirdik …?O’nun acısını anlamaya…O ölene dek bitmeyecek kalp ağrısı geçirmeye imkan var mıydı? Kalbimin bu kadar acıdığı bir anı asla unutamam. Ben de anayım.Evlat sevgisinin ne olduğunu çok iyi bilirim ama ona söyleyecek tek söz bulamadım.
Biliyor musunuz ki bu 30 Ağustos, 37 yıllık yaşantımın en anlamlı ve duygu dolu doğum günü oldu. Ama biliyorum ki o gün ALEYNA’nın en güzel doğum günü değildi….


O eli öpülesi anaların ve eşlerin bizden tek isteği var biliyor musunuz? Unutulamamak.. Yalnızlıklarının paylaşılması…Sadece özel günlerde değil daima hatırlanmak…

SehiTLeR ölmes...